1 mei I Event afwezig maar heel erg aanwezig

Tania Mertens
Afscheidsfotograaf zijn is voor mij kijken met mijn hart wagenwijd open. Het is een soort van voelen en zien waar het allemaal écht om draait: het leven, met al zijn graag zien. Als afscheidsfotograaf mag ik beelden maken die er toe doen, beelden die de kracht hebben om te troosten – vandaag, morgen en ook jaren later. Een troostende hand, een warme knuffel, een zachte, liefdevolle blik die àlleszeggend is. Als afscheidsfotograaf werk ik met hart en ziel zie ik het telkens opnieuw als een waar voorrecht om naast mensen te mogen staan, bij hen te zijn en al hun graag zien te tonen.

Ans Ketelaars
Al meer dan 20 jaar ben ik, Ans Ketelaars bezig met fotografie. Samen met mijn man en 3 kinderen wonen we in een klein dorpje in de Brabantse Kempen. Ik hou van het buitenleven, sporten, lezen en uiteten. Fotografie is na mijn middelbare schooltijd op mijn pad gekomen en ik heb het nooit meer losgelaten. Sinds 4 jaar ben ik gespecialiseerd in afscheids- en herinneringsfotografie. De voldoening voor dit werk en de
waardering die ik hiervoor terugkrijg van mensen is telkens weer bijzonder. Soms denk ik wel eens, dat ik het jammer vind dat ik dit niet eerder ontdekt heb, maar alles heeft zo zijn reden en waarschijnlijk heeft het gewoon zo moeten zijn. Stiekem denk ik, dat mijn levenservaring ook een rol heeft gespeeld al ben ik hierin nog steeds wel een beetje zoekende. Vanuit verbinding en gevoel ga ik met mensen om. Het liefst fotografeer ik de natuurlijke schoonheid zonder te regisseren. De momenten pakken zoals ik ze zie en waarvan ik denk, dat het van waarde is voor anderen. Vanuit passie en gedrevenheid leg ik liefdevolle momenten vast. Liefde is eindeloos, puur en oprecht en past als een warme deken binnen mijn specialisatie.

Johan Vanstraelen
Johan fotografeert al zijn hele leven. Sinds 2004 is hij er ook professioneel mee bezig. Centraal staat altijd het verhaal, zeker als er mensen op de foto staan. Het verhaal van de afscheid- en uitvaartfotografie begon na een zoektocht naar meer zingeving in zijn werk. Eerst fotografeerde hij voor de vzw Boven De Wolken, maar omdat hij vaak in contact kwam met buitenlandse collega’s leerde hij ook de afscheidsfotografie kennen – die daar al veel langer een ‘normaal’ gegeven is – en startte al in 2018 ‘de laatste herinnering’ op met het idee om hier in Vlaanderen ook iets te kunnen betekenen voor mensen die meer houvast zoeken in hun rouwproces.

Manu Bloemen
Mijn artistiek werk speelt zich steeds vaker af in een droomwereld achter glas waarin stilte, vervorming, vervreemding, eenzaamheid en verleiding centraal staan. Personages als gevangenen van hun eigen verlangens en angsten waarbij de vergelijking met de leegte en weerspiegelingen van sociale media nooit ver weg is. De leegte en eenzaamheid zijn nooit eerder zo tastbaar aanwezig geweest als heden ten dage. Deels omdat deze zaken ook meer bespreekbaar zijn, deels door de impact van de sociale media op het sociale weefsel. De grootste leugen is dat we meer dan ooit tevoren met elkaar verbonden zijn. De mogelijkheden zijn inderdaad eindeloos, maar de keerzijde is dat we langzaam vergeten hoe we moeten communiceren als mens.